بَابُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ(ع) إِذَا شَاءُوا أَنْ يَعْلَمُوا عُلِّمُوا
باب ائمه علیه‌السلام هر گاه بخواهند بدانند، می‌دانند
و هو الباب السادس و الاربعون من كتاب الحجة و فيه ثلاثة احادیث
236- الحديث الاول و هو الثالث و الستون و ستة مائة
عَنْ أَبِي‌الرَّبِيعِ الشَّامِيِّ عَنْ أَبِي‌عَبْدِاللَّهِ(ع) قَالَ إِنَّ الْإِمَامَ إِذَا شَاءَ أَنْ يَعْلَمَ عُلِّمَ
ترجمه :امام صادق علیه‌السلام فرمود: امام هرگاه بخواهد بداند، می‌داند.
آن‌چه در شرح آخرین حدیث (235) از باب قبلی گفته شد، برای شرح احادیث این باب بسنده است.237- الحديث الثانی و هو الرابع و الستون و ستة مائة
عَنْ أَبِي‌الرَّبِيعِ عَنْ أَبِي‌عَبْدِاللَّهِ(ع) قَالَ إِنَّ الْإِمَامَ إِذَا شَاءَ أَنْ يَعْلَمَ أُعْلِمَ
ترجمه :و فرمود: امام هر گاه بخواهد بداند، به وى اعلام می‌شود.
238- الحديث الثالث و هو الرابع و الستون و ستة مائة
عَنْ أَبِي‌عُبَيْدَةَ الْمَدَائِنِيِّ عَنْ أَبِي‌عَبْدِاللَّهِ(ع) قَالَ إِذَا أَرَادَ الْإِمَامُ أَنْ يَعْلَمَ شَيْئاً أَعْلَمَهُ اللَّهُ ذَلِكَ.
ترجمه: و فرمود: هر گاه امام بخواهد چیزى را بداند، خدا آن را (به وسیله الهام یا روح القدس) به وى اعلام می‌كند.
تفاوت این حدیث شریف با دو حدیث قبلی در این است که این حدیث شریف علم را به اراده و فاعلیت و تعلیم الهی نسبت داده است و دو حدیث قبلی به اراده و مشیت امام علیه‌السلام. چنان‌که گفته شد این دو با هم ناسازگار نیستند بلکه بیان دو مرتبه از حقیقت است. توجه به قرب نوافل و فرائض توضیحی برای این نکته خواهد بود.