پاسخ:
1ـ برخی معنای زندگی را دنیا، برخی آخرت، برخی خدا و برخی نیز آن را بی‌معنا دانسته‌اند. همه این نظریات بر این استوار است که زندگی وسیله‌ای برای رسیدن به چیزی بیرون از آن است، از این‌رو مقصود و هدف از آن‌را به عنوان معنی آن مطرح کرده‌اند.
گمان بنده بر این است که زندگی، هدف، مقصود و معنایی بیرون از خود ندارد، خودش هدف همه چیز است. بودن در هر مرتبه‌ای از مراتب وجود، عقل، نفس، طبیعت، دنیا، برزخ، آخرت و مانند آن، خود زندگی و معنی آن است. نه خوشی و ناخوشی در دنیا معنای زندگی است، نه آرامش در بهشت و بی‌قراری در دوزخ و مانند آن. این‌ها همه از لوازم و پیامدهای گریزناپذیر زندگی است. آنان که به دنیا آمده‌اند، به این سبب و هدف (آگاهانه یا ناآگاهانه) آمده‌اند که باشند و بودن را دوام بخشند و زنده باشند و زندگی کنند و آنان که به بهشت و دوزخ (آگاهانه یا ناآگاهانه) می‌روند، می‌روند که باشند، بودن را دوام بخشند و زنده باشند و زندگی کنند. دنیا و آخرت و بهشت و دوزخ معنی دارد و آن زندگی است.
زندگی، معنی همه چیز است و همه چیز با انتساب به زندگی است که معنی پیدا می‌کنند و خود معنابخش نیستند و زندگی هم نیاز به معنی ندارد وگرنه یا به تسلسل می‌انجامد یا به دور که هر دو محال است. زندگی معنی همه چیز است هر چند ندانیم و ندانند.
2ـ با آن‌چه درباره معنی زندگی گفته شد، معلوم می‌شود، که بهشت واقعی، همان زندگی واقعی است، آن زندگی که حد و اندازه و انتقال و مرگ نداشته باشد. رزقنا الله و ایاکم و جمیع خلقه