باب روایت كتب و حدیث و فضیلت نوشتن

الحديث الاول و هو التاسع و الثلاثون و المائة

عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَوْلَ اللَّهِ جَلَّ ثَنَاؤُهُ الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ (زمر، 18) قَالَ هُوَ الرَّجُلُ يَسْمَعُ الْحَدِيثَ فَيُحَدِّثُ بِهِ كَمَا سَمِعَهُ لا يَزِيدُ فِيهِ وَ لا يَنْقُصُ مِنْهُ

شرح‏

شرح‏

آیه یادشده به معنی انحصار معنا به یکی نیست.

106- الحديث الثانى و هو الاربعون و المائة

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَسْمَعُ الْحَدِيثَ مِنْكَ فَأَزِيدُ وَ أَنْقُصُ قَالَ إِنْ كُنْتَ تُرِيدُ مَعَانِيَهُ فَلا بَأْسَ

شرح‏

با توجه به دخالت الفاظ در معانی مقصود امام، تنها در صورت توضیح و تفسیر معانی، کم و زیاد کردن مجاز است.

از همین‌جا می‌توان نقل به معنا در احادیث را فی‌الجمله جایز دانست به‌شرط عدم تغییر معنای مقصود.