الحديث الرابع و هو الستون و المائة

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَبَى اللَّهُ لِصَاحِبِ الْبِدْعَةِ بِالتَّوْبَةِ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ كَيْفَ ذَلِكَ قَالَ إِنَّهُ قَدْ أُشْرِبَ قَلْبُهُ حُبَّهَا

ترجمه: رسول خدا (ص) فرمود: خدا از قبول توبه بدعتگزار خوددارى فرموده. عرض شد چرا چنین است؟

اُشرب فى قلبه حب كذا: خالطه؛ قال تعالى: وَ أُشْرِبُوا فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ (بقرة، 93)

بدعت‌گذار موفق به توبه نمی‌شود، زیرا به بدعت خویش بسیار دل‌بسته است و آن را بخشی از شخصیت و هویت خویش می‌داند. به‌یژه اگر مورد پذیرش دیگران قرارگیرد.

علاوه بر این، بدعت ملکه راسخ علمی یا عملی او می‌شود که زوال آن بسیار سخت و زمان‌بر است.