عَنِ الرَّيَّانِ بنِ شَبِيبٍ قَالَ دَخَلتُ عَلَى الرِّضَا (سلام الله عليه) فِي أوَّلِ يَومٍ مِنَ المُحَرَّمِ فَقَالَ
يَا ابنَ شَبِيبٍ أ صَائِمٌ أنتَ؟
قُلتُ لا. فَقَالَ:
إِنَّ هَذَا اليَومَ هُوَ اليَومُ الَّذِي دَعَا فِيهِ زَكَرِيَّا (سلام الله عليه) رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ رَبِّ هَب لِي مِن لَدُنكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ فَاستَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أمَرَ المَلائِكَةَ فَنَادَت زَكَرِيَّا وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي المِحرابِ أنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحيى‏
فَمَن صَامَ هَذَا اليَومَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ استَجَابَ اللَّهُ لَهُ كَمَا استَجَابَ اللَّهُ لِزَكَرِيَّا
ثُمَّ قَالَ:
يَا ابنَ شَبِيبٍ إِنَّ المُحَرَّمَ هُوَ الشَّهرُ الَّذِي كَانَ أهلُ الجَاهِلِيَّةِ يُحَرِّمُونَ فِيهِ الظُّلمَ وَ القِتَالَ لِحُرمَتِهِ فَمَا عَرَفَت هَذِهِ الأُمَّةُ حُرمَةَ شَهرِهَا وَ لا حُرمَةَ نَبِيِّهَا لَقَد قَتَلُوا فِي هَذَا الشَّهرِ ذُرِّيَّتَهُ وَ سَبَوا نِسَاءَهُ وَ انتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلا غَفَرَ اللَّهُ لَهُم ذَلِكَ أبَداً
يَا ابنَ شَبِيبٍ إِن كُنتَ بَاكِياً لِشَي‏ءٍ فَابكِ لِلحُسَينِ بنِ عَلِيِّ بنِ أبِي طَالِبٍ (سلام الله عليهم)

ريّان بن شبيب گويد: در اولين روز محرم به خدمت امام رضا عليه السّلام رسيدم،
حضرت فرمودند: آيا روزه هستى؟
عرض كردم: خير، فرمود:
امروز، روزى است كه زكريّا عليه السّلام پروردگارش را خواند و گفت: «رَبِّ هَب لِي مِن لَدُنكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ» (پروردگارا! فرزندى پاك به من مرحمت فرما، همانا تو دعاى بندگان را ميشنوى- آل عمران: 38) و خداوند دعاى او را مستجاب كرد و به ملائكه دستور داد كه به زكريّا ـ كه در محراب در حال نماز بود ـ بگويند كه خدا به تو يحيى را مژده مى‏دهد، پس هر كس اين روز را روزه بدارد و سپس دعا كند، خداوند همان طور كه دعاى زكريّا را مستجاب كرد، دعاى او را نيز مستجاب مى‏كند،
سپس فرمود:
اى ابن شبيب! محرّم ماهى است كه اهل جاهليّت به احترام آن، ظلم و جنگ را حرام كرده بودند ولى اين امّت، احترام آن و احترام پيغمبر خود را حفظ نكردند، در اين ماه اولاد او را كشتند و زنانش را اسير كردند و وسائلش را غارت نمودند، خداوند هرگز اين كارشان را نبخشد!
اى ابن شبيب! اگر مي‌خواهى گريه كنى، بر حسين بن علىّ ابن ابي طالب عليهما السّلام گريه كن، زيرا او را همچون گوسفند ذبح كردند و از بستگانش، هيجده نفر به همراهش شهيد شدند كه در روى زمين نظير نداشتند
آسمان‌هاى هفت‌گانه و زمين‏‌ها به‌خاطر شهادتش گريستند
و چهار هزار فرشته براى يارى او به زمين آمدند، ولى تقدير الهى نبود و آن‌ها تا قيام قائم عليه السّلام در نزد قبرش با حال نزار و ژوليده باقى هستند و از ياوران قائم عليه السّلام هستند و شعارشان‏ «يا لثارات الحسين» است.
اى ابن شبيب! پدرم از پدرش از جدّش عليهم السّلام به من خبر داد كه: وقتى جدّم حسين ـ صلوات اللَّه عليه ـ شهيد شد، از آسمان خون و خاك قرمز باريد.
اى ابن شبيب! اگر به گونه‏اى بر حسين گريه كنى كه اشكهايت بر گونه‏‌هايت جارى شود، خداوند هر گناهى كه مرتكب شده باشى ـ چه كوچك، چه بزرگ، چه كم و چه زياد ـ خواهد بخشيد.
اى ابن شبيب! اگر دوست دارى پاك و بدون گناه به ملاقات خدا بروى، به زيارت‏ حسين برو
اى ابن شبيب! اگر دوست دارى با پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله در غرفه‏‌هاى بهشت همراه باشى، قاتلان حسين را لعنت كن
اى ابن شبيب! اگر دوست دارى ثوابى مانند ثواب كسانى كه همراه حسين بن علىّ عليهما السّلام شهيد شدند داشته باشى، هر گاه بياد او افتادى بگو: «يا لَيتَنِي كُنتُ مَعَهُم فَأفُوزَ فَوزاً عَظِيماً» (اى كاش با آنان مى‏‌بودم و به فوز عظيم مي‌رسيدم).
اى ابن شبيب! اگر دوست دارى با ما در درجات عالى بهشت همراه باشى، در اندوه ما اندوهگين و در خوشحالى ما خوشحال باش و بر تو باد به ولايت ما
زيرا اگر كسى سنگى را دوست داشته باشد، خداوند در روز قيامت او را با آن سنگ محشور خواهد كرد.
عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج‏1، ص300