با نام خدا
درباره‌ي ماه مبارك رمضان، هم با توجه به نام آن که رمضان است و هم با توجه به رواياتي كه درباره‌ي شأن و منزلتش وارد شده، مي‌شود فهميد ـ يعني هر كس مي‌تواند بفهمد، احتياج به فهم خاصي ندارد ـ كه روزه‌ي اين ماه تمام گناهان را از بين مي‌برد، پاك مي‌كند، بلكه يا معدوم مي‌كند يا آن حيثيت عدمي كه هویت گناه را تشکیل می‌دهد، آشكار مي‌كند، به‌گونه‌اي كه متعلق هيچ حكم ايجابي مانند عذاب قرار نمي‌گيرد. هم اسم آن كه از مادّه رمض و به معناي پاك كردن و زدودن و مانند آن‌هاست و هم رواياتي كه درباره‌ي روزه آمده، به اين معنا اشاره دارد.

مقصود از گناه هم هرچند كه خلاف ظاهر عمل كردن است، ولي آن اندازه كه خلاف باطن بودن، گناه است، خلاف ظاهر نمودن، گناه نيست. يعني گناهان هرچه كه نسبت به باطن وجود، باطن دين و باطن انسان عمق پيدا مي‌كند، قو‌ي‌تر، خطرناك‌تر و کشنده‌تر مي‌شود. به همين خاطر است كه شرك با اين‌كه ممكن است هيچ رفتاري هم همراه خودش نداشته باشد، گناهي است كه قابل بخشش نيست.
ويژگي ماه رمضان و روزه اين است كه اصل و اساس گناه را كه حب دنياست و اصل و اساس حب دنيا را كه انانيت است، پاك مي‌كند و هيچ عبادتي نه‌فقط مشابه ماه مبارك رمضان و روزه نيست، بلكه قابل قياس با روزه هم نيست؛ هيچ عبادتي.
ان شاء الله خدا توفيق بدهد كه روزه‌هاي مقبول و مرضي خداي متعال همگي داشته باشيم.