از جمله آداب حضرت رسالت تعظیم آن حضرت وخاندان پاکش (صَلواتُ الله عَلیهِم اَجمَعین ) در رفتار، گفتار و نیّت می باشد، بدین معنا که رفتار ما توأم با تعظیم باشد؛ یعنی سینه زنی ها وعزاداری ها باید در نهایت حرمت و احترام باشد، باید در کمال وقار وادب باشد، در گفتار نام این خاندان را با احترام و عظمت یاد کنیم ، هم در سخن گفتن هم در نوشتن کلمه صَلوات الله عَلیهِم اَجمَعین را به صورت (ص) یا کلمه عَلیه السَّلام را به صورت (ع) نیاوریم. چون تمام نوشتار ما به هیچ نیارزد الاّ این کلمات مقدس یا دعایی بر زبان و قلم ما ،که در وهله اول ابراز محبّت و نشان صدق دعوی ماست, که در این راه (سلوک) جز با پای عشق نمی توان قدم زد و شرط محبّت ابراز صادقانه و اظهار محبّت است و در وهله دوم تشریف ما به محفل قرب ملائک و حضرت حق تعالی است که می فرماید : « إنَّ اللهَ وَ مَلائکتهُ یُصَلّونَ عَلی النَّّبی »(احزاب/56) جایی که خداوند از ازل تا به ابد بر این خاندان پاک و حبیبش درود و تحیّت می فرستد این نشان شرف حضور برای ماست که در این جمع داخل شویم.
صلوات و درود ما بر آن ذوات مقدّسه نه چیزی به مقام ایشان می افزاید نه بر کمالاتشان ، با درود و سلام خداوند جایی برای درود و سلام ما باقی نمی ماند ، چگونه ما که تمام وجودمان و جمله کمالاتی که داریم ظّل و سایه ای بلکه کمتر از آن از نور وجود آن خاندان (صَلواتُ الله عَلیهِم اَجمَعین) است که بر ما تابیده، می توانیم با سلام خود بر ارج و مقام ایشان اضافه کنیم و این پنداری کودکانه و دور از ادب و احترام است. انسان کامل از مرتبه احدیت تجافی حاصل نکرده است، بلکه عکس و سایه اوست که در مراتب نازل تابیده است.