اگر در دیدۀ مجنون نشینی به جز از خوبی لیلی نبینی
راههای سلوک الی الله و وصول معرفت حق تعالی سه گونه است: راه صاحبان معاملات و اهل عبادت، راه صاحبان ریاضت و مجاهده بانفس، راه اهل محبّت. دو راه اوّل با راه سوّم، تفاوتی شگرف و بنیادین دارد. شیوه و نوع حرکت آن دو دسته با دسته سوّم از ابتدای امر متفاوت است. اهل عبادت و اهل ریاضت با مجاهده و تلاش سیر می کنند تا چیزی به دست بیاورند امّا اهل محبّت، در ابتدای سیرخود هر آنچه را که نشانی از خود دارد، از دست می دهند.
خنک آن قمار بازی که بباخت هرچه بودش نبماند هیچش الّا هوس قمار دیگر
و نیز منازل و مراتبی که در طی این دو طریق برای سالکان درپیش است، تفاوت دارد. اولّین مرتبه اهل سلوک و ریاضت، رسیدن به مقام نفس است. در این مرحله پس از مجاهده با نفس و انجام ریاضت های شرعیّه، حقایق نفسانی بر سالک آشکار می شود، به طوری که قادر به دیدن چهرۀ باطنی و حقیقت نفسانی اشخاص می شود. به عنوان مثال، اگر فردی با زبان خود، خلق خدا را می آزارد، صورت حقیقی او به شکل ماری گزنده بر سالک آشکار می شود.
خنک آن قمار بازی که بباخت هرچه بودش نبماند هیچش الّا هوس قمار دیگر
و نیز منازل و مراتبی که در طی این دو طریق برای سالکان درپیش است، تفاوت دارد. اولّین مرتبه اهل سلوک و ریاضت، رسیدن به مقام نفس است. در این مرحله پس از مجاهده با نفس و انجام ریاضت های شرعیّه، حقایق نفسانی بر سالک آشکار می شود، به طوری که قادر به دیدن چهرۀ باطنی و حقیقت نفسانی اشخاص می شود. به عنوان مثال، اگر فردی با زبان خود، خلق خدا را می آزارد، صورت حقیقی او به شکل ماری گزنده بر سالک آشکار می شود.
مهر ومحبت پروردگار، فراتر و عامّ تر از مهر مادری
مادر، نسبت به فرزند خود بسیار مهربان و شفیق است. اما با تمام دلسوزی و محبتی که دارد، پس از دوسالگی طفل، او را از شیر می گیرد و از آغوش خود محروم می کند، تا سبب رشد و تکامل او باشد. او در عین حال که گریه فرزند و تقاضای او برای شیر را می بیند و رقّت قلب و اندوه پیدا می کند، اما تسلیم خواسته طفل نمی شود. زیرا می داند که بالاخره این کودک باید از پستان مادر جدا شود وگرنه رشد جسمی و عقلی و عاطفی مناسبی پیدا نمی کند.
محبت ذات باریتعالی، نسبت به بندگانش، بسیار بالاتر، ناب تر و شدیدتر است از محبت مادر به تنها فرزند خویش، این است که به وسیله بلاها و رنج ها و غصه ها ما را از جهان طبیعت، که اغلب مایه غفلت است می گیرد. ما را از تمام آنچه که مایه غفلت از ذات مقدس اوست، جدا می کند. این نهایت شفقت و محبت الهی است.
محبت ذات باریتعالی، نسبت به بندگانش، بسیار بالاتر، ناب تر و شدیدتر است از محبت مادر به تنها فرزند خویش، این است که به وسیله بلاها و رنج ها و غصه ها ما را از جهان طبیعت، که اغلب مایه غفلت است می گیرد. ما را از تمام آنچه که مایه غفلت از ذات مقدس اوست، جدا می کند. این نهایت شفقت و محبت الهی است.