پرسش (192):
با عرض سلام به حضور استاد گرامي
با توجه به اينکه ادراک ما امر وجودي است و امر مجردي است، اين عبارت براي کسي که مي‌خواهد از خود و مخلوقات عبور کند و به خدا برسد، امر سنگيني است. چون براي عبور از اين حجاب‌هاي خلقي، بايد اين امر را به خود بقبولاند که موجودات فقر محضند ولي اينکه گفته مي‌شود ادراک و لذات و ... ما امر وجودي و در عين حال مجرد است، در اين حال ديگر سخت است که از خود کنده شود، چون با خود مي‌گويد که خوب با موجود مجرد چندان فرقي ندارم، چون ادراکاتم مجردند و نيازي به رسيدن به عوالم بالاتر را در خود نمي‌بيند.
حالا چگونه مي‌توان هم اين جمله را به خود فهماند و در عين حال انگيزه‌اي ايجاد شود براي دل کندن از خود و موجودات ديگر و رغبت بستن دل به مجردات و خدا. لطفاً مرا راهنمايي کنيد. متشکرم.